Een onverwacht einde

Beste allemaal,

Ik had me voorgesteld om in mijn laatste blog te vertellen over mijn laatste weken in Singapore, over het debattoernooi waarin we in de kwart finale stonden en over al mijn reisplannen die ik heb (had). Helaas loopt het allemaal anders.

Vorige week ging ik naar de dokter voor iets totaal onschuldigs, ik was door mijn medicijnen heen en had dus nieuwe nodig. Maar, het zou Singapore niet zijn als ik dat zomaar had meegekregen, dus moest er eerst het een en ander onderzocht worden. De dokter vond een harde bobbel en dus vond ze dat ik maar naar de specialist moest om dat verder te laten onderzoeken, ondanks mijn tegensputteren dat ik dat liever deed als ik terug ben in Nederland. In ieder geval, gisteren ben ik toch maar braaf naar het ziekenhuis gegaan, er nog steeds vanuitgaande dat er niks aan de hand kon zijn, want ik had tenslotte nog nooit iets gevoeld. (Bovendien was er in het ziekenhuis genoeg afleiding: Singaporese ziekenhuizen lijken meer op 5 sterren hotels, alles in stijl en design en comfortabel). Helaas had ik het mis. De dokter liet een echo maken (zo’n echo die je maakt om baby’s te bekijken) en kwam tot de conclusie dat er een enorm gezwel op mijn eierstok zit, die er niet hoort. Het is iets dat praktisch nooit op mijn leeftijd voor komt, meestal alleen bij vrouwen op oudere leeftijd, maar ik heb het dus wel voor elkaar gekregen. Het punt is, ze weten niet wat de aard van het gezwel is; waarschijnlijk is het goedaardig, maar daar is geen zekerheid over. In ieder geval betekent dit dat het zo snel mogelijk verwijdert dient te worden en wel in 1 of 2 weken tijd. Ofwel, ik vlieg volgende week terug naar Nederland..

Het is opeens even heel veel, de schrik, de emoties en natuurlijk ook het feit dat ik opeens weg moet en mijn examens niet eens meer hier kan afmaken. Ik moet zeggen dat ik het ook niet eens helemaal besef wat er allemaal gebeurt en ik kan me al helemaal niet voorstellen dat ik in een dikke week alweer op Nederlandse bodem ben. En ook nog los van het gevoel dat er opeens iets mis is wat ik nooit maar dan ook nooit had verwacht, ook het gevoel van niet weg willen. Ik wil helemaal niet nu al alles afsluiten en afscheid nemen! Helaas is het niet echt een keuze.

Gelukkig komt papa deze kant op (hij landt morgenochtend vroeg, om precies te zijn), om me aankomende week met alles te helpen, zodat ik niet overal alleen doorheen hoef. En daarnaast heb ik supervrienden hier, die er echt voor me zijn en waarvan ik weet dat ze willen helpen en die ik bij wijze van spreken midden in de nacht kan bellen.

Verder, alle lieve berichtjes van de mensen die ik al eerder heb gemaild, helpen me enorm, dank jullie wel :)

En natuurlijk nu de uitdaging die verzekering en universiteitsadministratie heet, maar dat moet uiteindelijk vast goedkomen. Ik weet nog niet wanneer ik terug kom, ik heb nog geen vlucht en wacht op dit moment op een telefoontje van de verzekering en dan kan ik dat soort dingen gaan regelen.

In ieder geval, ik houd jullie op de hoogte en tot snel!

Groetjes,

Andrea